به زخمِ پوست

از خود، و دیگران، می‌پرسند: «به‌راستی در زیرِ پوستِ جامعه چه می‌گذرد؟»

در پوست
             چیست
                       زیر
به زیرِ پوستم وقتی
فریادِ عقربی از وقت می‌چکد
و وقتِ غاشیه،
                   تبعید ام
                              به زخمِ پوست می‌کند؟

و پوست
           ــ در وهمِ خود: «جامع» ــ
تا زیرِ خویش را
                    آیا
                        در خویش می‌بیند
فریادِ وقت
               آخر می‌شود.

 

سکوتِ مار
معنایِ جمع را
در یکه می‌بلعد
و پوست،
            این «فراق»،
از وحشتی عجیب
خود وحشتی عجیب می‌شود.

بهمن ۱۳۹۶